Dat begint al bij dat grote lege witte vel voor je neus. Ook al heb je al bedacht wat het moet worden, dat lege wit is gewoon een beetje intimiderend. Of je het nu vaker hebt gedaan of niet. Wanneer je de moed hebt gevat om de eerste lijnen te schetsen, kom je er steeds meer in, en gaat het steeds meer vanzelf.
Net als bij een tekening zet je bij je boek eerst de grote lijnen uit. Je bepaalt wat er allemaal in moet en wat waar moet komen. Dat leg je vast in een voorlopige indeling, die je handvatten geeft tijdens het schrijven. Een lijst met onderwerpen, die je een voor een uitwerkt. Net als een potloodschets, vormt deze indeling de omtrekken van je boek. Het vertelt ongeveer waar het over gaat en geeft een beeld van de inhoud, van het geheel.
Dat betekent niet dat dit precies is hoe het uiteindelijk zal worden. Wil je tijdens het schrijven bijschaven en buiten de lijntjes gaan, doe dat dan. Verander als dat nodig is zo veel en zo vaak als je maar wilt, niet alleen nu, maar ook wanneer je eenmaal aan het schrijven bent.
Pas als je de belangrijkste lijnen hebt gezet, ga je de rest invullen. Nu kan je aan de hoofdstukken gaan werken. Door de lijnen te volgen en de ruimte ertussen op te vullen, ontstaat geleidelijk een groter geheel, jouw verhaal. En hoewel je nu geen wit blad meer voor je hebt, is de volgende stap misschien nog wel enger dan de eerste. Je indeling ziet er geslaagd uit, maar gaat het je wel lukken om de rest net zo goed te doen, of nog beter?
Deze onzekerheid hebben we allemaal. De onbevangenheid waarmee we als kind begonnen te tekenen, raken we door de jaren geleidelijk kwijt. We gaan onszelf steeds meer vergelijken met anderen en denken dat we overal de allerbeste in moeten zijn. Dat zag ik gisteren zelfs bij mijn kids, die inmiddels bijna tien en elf zijn. Ook zij wilden tekenen, maar ze vonden allebei dat hun tekening net zo goed moest worden als die van mij, en hadden er al snel geen zin meer in.
Dat vond ik zo jammer! Ik legde ze uit dat ik veel ouder ben dan zijn, en dat iedereen bovendien zijn eigen stijl heeft. Dat ze niet moesten vergelijken. Je maakt een tekening, of schrijft een boek, omdat jij dat leuk vindt. Niet omdat het je grootste meesterwerk ooit moet worden, of beter dan dat van een ander. Schrijf niet om een bestseller te scoren, maar doe het omdat je er plezier in hebt!
Want de energie die je voelt straalt door in je werk, of je nu tekent of schrijft en of het nu positieve of negatieve energie is. Zeg nou zelf. Wat lees jij liever? Een boek waarin je tussen de regels door kunt lezen dat de schrijver het een vreselijke opgave vond om het te schrijven? Of boek waar het enthousiasme vanaf spat? Waardoor je tijdens het lezen meteen zin krijgt om ermee aan de slag te gaan?
Dat laatste is volgens mij precies wat je boek een bestseller maakt. Daarom is plezier in het proces veel belangrijker dan of je een geoefend schrijver bent. Bovendien geloof ik niet in mislukkingen. Wel in authenticiteit en eigenheid. Ben je niet tevreden over een deel van je tekening, dan ga je daar overheen. Blijft het bijwerken, net zo lang tot je het wel mooi vindt. Hetzelfde geldt voor je boek. Laat je niet verlammen door het idee dat het in een keer perfect moet zijn. Begin gewoon. Plaats die eerste lijnen en schrijf, zonder er te veel bij na te denken.
Perfectioneren doe je pas daarna, als je inhoudelijk helemaal tevreden hebt en je idee hebt uitgewerkt. Ach, misschien is het geen proza en mankeert er het een en ander aan, maar je hebt wel een verhaal te vertellen. Doe dat! Durf te beginnen en schakel een professional in om de foutjes eruit te halen en het bij te schaven. Zet je verhaal op papier en ga die bestseller schrijven, want het verhaal dat in je hoofd zit verdient het om gedeeld te worden!
